تهوع

لبهایم را اخته می کنی!و نارنجهای گونه ات ..مذاب دوست داشتن

یخ بُر شده اند لاله های /سرد می کشی ام/رام نمی شوی من...!ا

دنگ ...دنگ.../آواز اساطیری مگس های نا خوانده/کلیسای لبهایت!

وز...وز..../معجد موهای نا خواسته/سشوار می کشی/میکُشی مرا/

..پکیده ...یخیده.../ و امروز که بعد از 365 روز و 7 دقیقه و 13 ثانیه/اجبارن!و بر سبیل نا تصادفی تعفن حرفهایت

..چند باره به گا دادی..و /البته که انصافن/

هیچی....همان...به گا دادی مان و

استفراغ....استفراغ....استفراغ...

دستان تو

دستانم تا وسعت هزار آسمان

با دلی به پهنای تمام /هر چه بی کرا نه است/

انگار معجزه می شودهر کلام هر حرف هر آوا که بر پهنای بیابان اینجا به سور مینشیند

باور کن و ایمان بیاور

دستان تو نیز معجزه می کند

نه..تو...من

آره

منم یه جورایی
چی؟
من
میبینی! ابرها/آسمان اینجا را/شن/
نه

نه...تو که اصلا نمی فهمی!
باشه ...یه نامه ی فدایت شوم واست می نویسم!
یه قلب با ۱۰۰ تا تیر
که
ریف ریفش کرده....(خوشت اومد؟)
...
...
...
باز هم فدای مهر بونیات...